Bloggo Numero Uno - Bijna

Het was lange tijd stil op mijn blog-pagina, en 1000 maal sorry hiervoor! Maar hier is hij dan ein-de-lijk (tromgeroffel): mijn eerste blog, in extra lange uitvoering! Het zijn nog twee nachtjes slapen, plus één slapeloze in het vliegtuig ;), en dan begint er een intensieve periode van ervaringen. Ik zal eerst nog kort over mezelf vertellen: 25 jaar en wonende in een stad aan de Maas, telg van de familie Limin en student International Leisure Management. Zo, genoeg over mezelf :).

Wat ik verwacht van deze reis? Ik weet het eerlijk gezegd niet echt, ik weet nog niet eens half hoe het is om iemand te verliezen in een aardbeving. Ik denk dat ik veel contrasterende indrukken zal tegenkomen. Mensen die er na de aardbeving nog steeds veel moeite mee hebben om de draad weer op te pakken, maar ook mensen die met een glimlach op hun gezicht toch proberen er het beste van te maken. Misschien ook wel mensen waarbij het aan hun buitenkant lijkt of ze met zo’n instelling van ‘niets aan de hand’ weer verder zijn gegaan. Maar of het in hun hart ook zo is, dat lijkt me heel onwaarschijnlijk. Misschien hebben juist deze mensen ongelooflijk veel pijn, en dit een manier gemaakt om over hun lijden heen te komen.

Het zal heel raar zijn geweest voor de kinderen toen de scholen weer waren begonnen. Althans, ‘begonnen’? Veel scholen zijn natuurlijk geraakt door de aardbeving en moesten opgebouwd worden, waar moesten de kinderen dan heen? Velen hebben ook een dierbare verloren, of een klasgenootje. Hoe zijn de leerlingen en docenten daarmee omgegaan? En hoe is het inmiddels met de wederopbouw van scholen gelopen? Zouden de leerlingen nog ambities en dromen hebben? Het lijkt me moeilijk als je wereld instort. Letterlijk.

Bedrijven die hun zaak of hun werknemers hebben verloren, hoe hebben die het na de ramp weer opgepakt? Misschien wel met een snelle wederopbouw, of juist heel moeizaam? Wellicht hebben kleine ondernemers noodgedwongen een nieuwe weg ingeslagen. Ik ben benieuwd hoe het nu met de plaatselijke economie is. Misschien dat Nederlandse bedrijven een samenwerking kunnen aangaan? Een nieuwe kans voor beide kanten?

Misschien weet je het al, maar ik vertel hierbij dan nog een keer wat wij als groep gaan doen daar. We gaan d.m.v. film, foto’s of verhalen de situatie daar vastleggen en aan jullie laten zien. Ik doe mee aan het laatste; het schrijven van verhalen. Aan de hand van interviews met de plaatselijke bevolking hoop ik wat van hun ervaringen met jullie te kunnen delen. Er staan wel wat uitdagingen te wachten, ik spreek bijvoorbeeld geen Chinees en veel mensen zullen geen Engels spreken. Ik zal regelmatig een tolk moeten inschakelen waardoor het gesprek minder natuurlijk zal aanvoelen en dan speelt de andere cultuur ook nog een rol. Men wil misschien niet altijd meewerken of men kan opeens heel emotioneel raken. We hebben als groep wel een training gehad op het gebied van de discipline waarmee we aan de slag gaan, en bovendien hebben we elkaar als we het echt even niet meer weten, dus ik heb wel goede moed.

Jaaa dat zit wel goed met de groep. We zijn al een paar keer eerder bij elkaar gekomen. Eerst met de selectierondes, toen de kennismakingsbijeenkomsten, de trainingen en het charity-diner. Ik vind de groep heel enthousiast en divers, er zitten niet alleen Chinese jongeren bij maar ook Nederlandse of die met een Chinese roots. Er zijn studenten, werkenden en we komen uit allerlei werkvelden, van ruimteluchtvaarttechnologie en ICT tot fotografie en rechten. Voor sommigen is dit hun eerste kennismaking met ontwikkelingssamenwerking, weer anderen hebben al eerder aan een ontwikkelingsproject meegedaan of zijn zelfs al eerder in Sichuan geweest om te helpen. Als we voor elkaar openstaan weet ik zeker dat er veel bereikt kan worden in China èn Nederland.

Verder zijn we ieder ook gekoppeld aan een student van de Zi Gong Universiteit in Chengdu. Hier gaan we in de eerste week veel mee om, zodat we elkaar en elkaars cultuur echt beter leren kennen. Natùùrlijk is er een kans dat het niet klikt, dat we elkaar zelfs niet kunnen luchten. Maar dan heb je ook nog kans dat de andere deelnemers ons uit elkaar moeten trekken, zo moeilijk dat we dan afscheid van elkaar kunnen nemen. Ik hou het voorlopig maar in het midden. Nou vooruit, we hebben al goed contact met elkaar gehad via email.

Ik hoop dat ik veel mensen in Nederland kan bereiken met mijn verhalen en iets bij ze los kan maken – een traan? Een lach? Dat ze zich kunnen inleven in de mensen die ik heb gesproken tijdens deze reis en er zichzelf of iemand in hun omgeving in herkennen. Voor de mensen die ik daar spreek doet het ze denk ik sowieso wel goed dat ze weten dat hun verhalen worden gehoord, daar aan de andere kant van de wereld. Al is het het piepkleine landje Nederland. Want al zijn wij klein, wij kunnen hier wel veel bereiken voor de mensen in Sichuan. Ja toch?

Het enige wat ik nu nog wil zeggen is: Blijf ons volgen tijdens onze reis!